Οι ανθρωπολόγοι κατέληξαν σε αυτό το συμπέρασμα αφού μελέτησαν σκελετικά υπολείμματα από έναν ομαδικό τάφο στη βορειοδυτική Ισπανία. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, αυτός ήταν ο πρώτος πραγματικός πόλεμος στην ανθρώπινη ιστορία.
Προϊστορικοί Πόλεμοι
Τα παλαιότερα γραπτά αρχεία μεγάλων στρατιωτικών συγκρούσεων, όπως ο Τρωικός πόλεμος, οι πόλεμοι της Αιγύπτου και της Αυτοκρατορίας των Χετταίων, των Σουμερίων και της Βαβυλωνίας, χρονολογούνται από την Εποχή του Χαλκού (4000-2800 χρόνια πριν).
Οι αρχαιολόγοι βρίσκουν επίσης στοιχεία ένοπλης βίας σε ταφές της Λίθινης Εποχής. Τα λείψανα πρωτόγονων ανθρώπων, του Homo sapiens και των Νεάντερταλ, έδειχναν συχνά σημάδια σοβαρού τραύματος και βλάβης από πέτρινα εργαλεία.
Στην Πρώιμη Παλαιολιθική, αυτά είναι ως επί το πλείστον μεμονωμένα ευρήματα που μπορούν να εξηγηθούν από ατυχήματα. Πριν από περίπου 15 χιλιάδες χρόνια η εικόνα άλλαξε ριζικά.
Στις τοποθεσίες της Ύστερης Παλαιολιθικής, οι επιστήμονες συναντούν πολλά ανθρώπινα οστά με κολλημένα δόρατα και άκρες βελών.
Φαίνεται ότι μετά την εμφάνιση των τόξων και των δοράτων, η δολοφονία του ίδιου του είδους έγινε συνηθισμένη, μια από τις ποικιλίες του κυνηγιού.
Οι παλαιότερες καταγεγραμμένες σκηνές μάχης πιστεύεται ότι είναι βραχογραφίες μαχητών που ανακαλύφθηκαν στη Γη του Άρνεμ στη βόρεια Αυστραλία. Η ηλικία τους είναι περίπου δέκα χιλιάδες χρόνια.
Λίγο νεότερα – από εννέα έως τέσσερις χιλιάδες – είναι σχέδια σε σπηλιές στην ανατολική Ισπανία. Ήδη δείχνουν μαζικές σκηνές αντιπαράθεσης με τη συμμετοχή εκατό ή περισσότερων ατόμων οπλισμένων με τόξα.
Βραχώδης τέχνη της ύστερης νεολιθικής σε μια σπηλιά στη Morella la Vella, Ισπανία
Ωστόσο, μέχρι πρόσφατα, οι ανθρωπολόγοι πίστευαν ότι στη Λίθινη Εποχή, πριν από την εμφάνιση των πρώτων κρατών, οι πλήρους κλίμακας και μακροπρόθεσμες στρατιωτικές επιχειρήσεις ήταν αδύνατες λόγω του χαμηλού επιπέδου κοινωνικής οργάνωσης και των περιορισμένων πόρων, και τα καλλιτεχνικά αντικείμενα αντικατοπτρίζουν μόνο επεισόδια διαομαδικών ή διαφυλετικών αψιμαχιών. Ωστόσο, μια νέα μελέτη αμφισβητεί αυτή την πεποίθηση.
Νεολιθικός ομαδικός τάφος
Το 1973, ο Ισπανός ιερέας και εθνογράφος José Miguel de Barandyaran εξερεύνησε το εγκαταλελειμμένο παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή μπροστά από τη Λατινική Πύλη (San Juan Ante Portam Latinam) στην επαρχία Alava στα βορειοδυτικά της χώρας. Δίπλα της ανακάλυψε μια άγνωστη ταφή.
Το 1985, μια μπουλντόζα που διεύρυνε το δρόμο κοντά στο παρεκκλήσι άνοιξε κατά λάθος μια άλλη. Αλλά αυτό δεν ήταν πλέον ένας ενιαίος τάφος, αλλά ένας ολόκληρος υπόγειος θάλαμος με έκταση περίπου 20 τετραγωνικών μέτρων, γεμάτος με ανθρώπινους σκελετούς.
Παρεκκλήσι του San Juan Ante Portam Latinam στην επαρχία Alava, Ισπανία
Κατά τη διάρκεια πολλών ετών ανασκαφών, οι αρχαιολόγοι ανέσυραν τα λείψανα 338 ανθρώπων από τον ταφικό χώρο, ο οποίος έλαβε την ονομασία SJAPL (συντομογραφία για το όνομα του παρεκκλησίου). Πολλοί είχαν κατεστραμμένα οστά και σπασμένα κρανία. Κοντά στους σκελετούς βρήκαν 52 αιχμές βελών από πυριτόλιθο, 64 πέτρινες λεπίδες, δύο πέτρινα τσεκούρια (όλα με ίχνη χρήσης), πέντε οστέινα σουβλιά και πολλά προσωπικά στολίδια. Σύμφωνα με τη χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα, τα ευρήματα είναι ηλικίας 5400-5000 ετών.
Τα ταφικά έθιμα αυτής της περιόδου είναι καλά μελετημένα. Είναι γνωστό ότι οι κάτοικοι της νότιας Ευρώπης στην πρώιμη νεολιθική έθαβαν τους νεκρούς τους σε μονούς τάφους ή έκαιγαν τα πτώματα. Επειδή οι σκελετοί κείτονταν τυχαία ο ένας πάνω στον άλλο στον ταφικό χώρο του SJAPL, οι επιστήμονες υπέθεσαν ότι ο χώρος ήταν ο τόπος σφαγής—μια «σφαγή», όπως έγραψαν σε μια προκαταρκτική έκθεση.
Ορισμένες λεπτομέρειες, όπως προσωπικά όπλα και κοσμήματα δίπλα στους θαμμένους, καθώς και η υπερβολική αφθονία και ποικιλία τραυματισμών στους νεκρούς, δεν ταίριαζαν πραγματικά σε αυτή την εκδοχή. Αλλά δεν συνέχισαν τη μελέτη και η πλήρης συλλογή των δειγμάτων μεταφέρθηκε για αποθήκευση στο Μουσείο Bibat στην Alava (Χώρα των Βάσκων, Ισπανία). Το γεγονός ότι επρόκειτο για ομαδικό τάφο στρατιωτών που πέθαναν σε μια μεγάλη μάχη φαινόταν απίστευτο εκείνη την εποχή.
Θέση του ταφικού χώρου SJAPL στη βορειοδυτική Ισπανία (αριστερά) και γενική άποψη της ταφής πριν από την έναρξη των ανασκαφών (δεξιά)
Μεγάλης κλίμακας σύγκρουση
30 χρόνια αργότερα, Ισπανοί ανθρωπολόγοι με επικεφαλής την Teresa Fernandez-Crespo από το Πανεπιστήμιο του Valladolid, μαζί με συναδέλφους από το Ηνωμένο Βασίλειο, αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια επαναλαμβανόμενη μελέτη. Τα αποτελέσματά του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Scientific Reports.
Οι συγγραφείς αναφέρουν ότι το SJAPL διαφέρει από άλλους γνωστούς ομαδικούς τάφους της Λίθινης Εποχής κυρίως στην κλίμακα του. Στους «ομαδικούς τάφους» που ανακαλύφθηκαν νωρίτερα, δεν υπάρχουν περισσότεροι από 30-40 σκελετοί. Η δεύτερη σημαντική λεπτομέρεια είναι ο εξαιρετικά μεγάλος αριθμός τραυματισμών, οι οποίοι, αν κρίνουμε από τη φύση, ελήφθησαν στη μάχη και όχι ως αποτέλεσμα ατυχήματος ή εκτέλεσης.
Συνολικά, οι επιστήμονες εντόπισαν 65 μη επουλωμένους τραυματισμούς στα οστά και 89 επουλωμένα οστικά τραύματα μεταξύ των θαμμένων. Το 23 τοις εκατό των υπολειμμάτων έδειξε σημάδια βλάβης. Μεταξύ των ανδρικών σκελετών, οι μισοί είναι έτσι.
Αυτός είναι ένας απίστευτα υψηλός αριθμός, δεδομένου ότι, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, η πλειονότητα των ασυμβίβαστων με τη ζωή τραυματισμών συνήθως συμβαίνουν σε πληγές μαλακών ιστών και εσωτερικών οργάνων.
Η κυριαρχία των ανδρικών λειψάνων, το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό τραυματισμών από στρατιωτικά όπλα, καθώς και οι πολλαπλοί τραυματισμοί, συμπεριλαμβανομένων των μερικώς επουλωμένων, σύμφωνα με τους ερευνητές, δείχνουν ξεκάθαρα ότι το SJAPL είναι στρατιωτική ταφή.
Παραδείγματα τραυματικών εγκεφαλικών κακώσεων από την ταφή SJAPL
Οι επιστήμονες έχουν βρει ίχνη από τουλάχιστον 41 χτυπήματα βελών. Ταυτόχρονα, ορισμένα οστά εμφανίζουν σημάδια τραυμάτων από μαχαίρι. Τίποτα από αυτά δεν συνάδει με την αρχική εκδοχή της σφαγής.
Είναι πολύ πιθανό ότι οι άνθρωποι που θάφτηκαν στον ταφικό χώρο SJAPL συμμετείχαν σε μια παρατεταμένη στρατιωτική σύγκρουση που συνδύαζε τόσο την άμεση μάχη σώμα με σώμα όσο και τις επιθέσεις από απόσταση.
«Οι περισσότεροι από τους τραυματισμούς ήταν κατάγματα που προκλήθηκαν από χτυπήματα από πέτρινα ρόπαλα, τσεκούρια και βέλη, βέλη από ξύλο, κόκκαλο ή κέρατο και πέτρινα βλήματα που εκτοξεύτηκαν με σφεντόνες», γράφουν οι συντάκτες του άρθρου.
Παραδείγματα ζημιών σε οστά από την ταφή SJAPL που σχετίζεται με τη χρήση στρατιωτικών όπλων
Ο πρώτος πόλεμος
Τα ευρήματα των ερευνητών παρέχουν νέες γνώσεις για άλλες ομαδικές ταφές σε μεγαλιθικούς τάφους, σπηλιές και βράχους της ίδιας περιόδου, διάσπαρτες σε όλη την Ιβηρική Χερσόνησο και πέρα από αυτήν.
Σε μια ευρεία περιοχή από τον Ατλαντικό Ωκεανό έως τη Μαύρη Θάλασσα, σε ταφές από την 4η – αρχές της 3ης χιλιετίας π.Χ., οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν έναν ασυνήθιστα μεγάλο αριθμό κρανίων με τραυματικά τραύματα, συχνά θανατηφόρα.
Γενετικές δοκιμές έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι από τον ταφικό χώρο SJAPL ανήκουν σε διαφορετικές εθνοτικές και πολιτισμικές ομάδες. Μερικοί ήρθαν από μακρινές περιοχές – Κεντρική και Νότια Ευρώπη, Βόρεια Αφρική.
Όλα αυτά δείχνουν ότι πριν από περισσότερες από πέντε χιλιάδες χρόνια ξέσπασε στην Ευρώπη ένας πραγματικός πόλεμος, ο οποίος κράτησε, αν κρίνουμε από τις πληγές που επουλώθηκαν μεταξύ των συμμετεχόντων, για μήνες, ενδεχομένως και χρόνια.
Μια σύγκρουση αυτού του μεγέθους ήταν βέβαιο ότι θα είχε ευρείες κοινωνικοοικονομικές συνέπειες και θα είχε επηρεάσει όλους τους τομείς της ζωής. Πράγματι, τα σκελετικά υπολείμματα από τακτικές ταφές αυτής της περιόδου συχνά δείχνουν σημάδια κακής υγείας και αδυνατίσματος.
Είναι πιθανό ότι η πείνα και η επιδείνωση των συνθηκών διαβίωσης δεν ήταν συνέπεια, αλλά αιτία της σύγκρουσης. Γύρω στην 5η χιλιετία π.Χ., ξεκίνησε στη νότια Ευρώπη η λεγόμενη νεολιθική επανάσταση – η μετάβαση από έναν ιδιόκτητο τρόπο γεωργίας (κυνήγι και συλλογή) σε έναν παραγωγικό (γεωργία και κτηνοτροφία).
Αυτή η διαδικασία δεν προχώρησε ομαλά σε όλα τα εδάφη· οι διαφορές στο επίπεδο ανάπτυξης και των παραδόσεων την επηρέασαν, και υπήρξε αγώνας για τους φυσικούς πόρους και τα καλύτερα εδάφη.
Η μελέτη διαψεύδει την καθιερωμένη άποψη ότι καθώς αναπτύσσεται η ανθρώπινη κοινωνία και αυξάνονται οι τεχνικές και υλικοτεχνικές δυνατότητες, οι πόλεμοι γίνονται όλο και πιο μεγάλης κλίμακας και αιματηροί.
Ακόμη και πριν οι άνθρωποι μάθουν να κατασκευάζουν μεταλλικά εργαλεία, υπήρχαν ένοπλες συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας και μακράς διάρκειας.
Πηγη: zougla.gr – Με πληροφορίες από RIA Novosti