Η φαντασιακή εικόνα που έχουμε για τον Μεσαίωνα συμπεριλαμβάνει μοναχούς με παράξενα κουρέματα, στρατιώτες με εντυπωσιακές στολές και χειροδύναμους σιδηρουργούς. Στην πραγματικότητα βέβαια όλοι αυτοί ήταν ένα πολύ μικρό κομμάτι των κοινοτήτων της περιόδου, κοινωνιών με μία σειρά από πράγματα τα οποία έπρεπε να γίνουν, παρότι τώρα τα θεωρούμε δεδομένα.
Και αν οι εργάτες, οι αγρότες και οι γιατροί είναι επαγγέλματα που προφανώς συνεχίζουν να εξασκούνται, υπάρχουν πάρα πολλά άλλα τα οποία με τα μάτια του σήμερα φαίνονται τελείως ανοίκεια και παράξενα. Κάποια από αυτά μάλιστα και πολύ αηδιαστικά.
Ο προφήτης των ούρων
Στην ουσία μιλάμε για έναν γιατρό που είχε μία συγκεκριμένη ειδίκευση και ελάχιστα τεχνολογικά μέσα για διάγνωση. Για τον λόγο αυτόν προσπαθούσε να βρει τι συμβαίνει με τον ασθενή του αναλύοντας την όψη, την οσμή και τη γεύση των ούρων του.
Οκ, μπορεί να φαίνεται τελείως αηδιαστικό και παράλογο αλλά είχε τη λογική του. Ξέρουμε ότι όταν πάσχεις από λοιμώξεις τα ούρα έχουν αίμα, όταν διαγιγνώσκεσαι με αφυδάτωση είναι σκουρόχρωμα και όταν έχεις διαβήτη είναι γλυκά. Κάποιες φορές, λοιπόν, ο γιατρός έπρεπε με κάποιον τρόπο να τα γευτεί για να καταλάβει.
Η «πόρτα» ή θυρωρός
Προφανώς αυτό το επάγγελμα δεν φαίνεται τόσο παράξενο εκ πρώτης όψεως. Στη μεσαιωνική εκκλησία ο θυρωρός είχε κυριολεκτικά ρόλο να φυλάει μία πόρτα. Ο λόγος; Μέσω της παρουσίας του διασφαλιζόταν ότι κανένας αβάπτιστος άνθρωπος δεν θα έμπαινε στην εκκλησία κατά τη διάρκεια των Ευχαριστιών. Κάποιες φορές, όταν χρειαζόταν, φύλαγε και άλλες πόρτες.
Οι άνθρωποι που έκαναν αυτή τη δουλειά ήταν εκείνοι που είχαν σκοπό να ανελιχθούν στην εκκλησιαστική ιεραρχία. Φαίνεται ότι αυτή η μεσαιωνική δουλειά είχε μετεξελιχθεί από τη ρωμαϊκή συνήθεια να υπάρχει ένας δούλος στην είσοδο σημαντικών ή ιερών κτιρίων.
Κυνηγός αρουραίων
H μεσαιωνική δουλειά του αρουραίου ήταν ένα επάγγελμα τόσο αρχαίο όσο και η σχέση του ανθρώπου με τα τρωκτικά. Η δουλειά τους μάλιστα ανά περιόδους ήταν πάρα πολύ επικίνδυνη αλλά και απόλυτα απαραίτητη για την κοινότητά τους.
Ουσιαστικά οι κυνηγοί αρουραίων έμπαιναν σε χώρους που αποθηκευόταν τροφή, σε εγκαταλελειμμένα σπίτια και σε στάβλους προκειμένου να πιάσουν αρουραίους και ποντίκια. Xρησιμοποιούσαν ειδικά καλάθια και δίσκους στα οποία παγίδευαν τα θύματά τους. Ήταν βέβαια οπλισμένοι και με ρόπαλα σε περίπτωση που δέχονταν επίθεση.
Boηθός εκτελεστή
Ο βοηθός εκτελεστή ουσιαστικά ήταν υπεύθυνος να κανονίζει πράγματα που αφορούσαν τη δουλειά του αφέντη του. Πολύ συχνά λειτουργούσαν ως φρουροί και βοηθούσαν να διαμορφωθεί κατάλληλα ο χώρος της εκτέλεσης.
Έπρεπε προφανώς να είναι άνθρωποι σκληροί και δυνατοί καθώς πολύ συχνά γίνονταν μάρτυρες ακραίων και βίαιων σκηνών. Συνήθως ήταν ορφανά ή μέλη πολύ φτωχών οικογενειών που δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να δουλέψουν πλάι σε έναν εκτελεστή για να βγάλουν τα προς το ζην.
Οδοκαθαριστές
Δεν της φαίνεται με τα παρόντα δεδομένα, δηλαδή με τις πόλεις που έχουν αποχετεύσεις, αλλά μάλλον είναι μία από τις πλέον δύσκολες δουλειές όλων. Στις πόλεις του Μεσαίωνα οι άνθρωποι έπρεπε να περπατούν πάνω σε χώμα και λάσπη η οποία είχε διαμορφωθεί από περιττώματα ανθρώπων και ζώων ή ακόμα και πτώματα των τελευταίων. Συχνά μάλιστα σε αποσύνθεση. Θέλετε ένα παράδειγμα; Το μεσαιωνικό Λονδίνο παρήγηγε 50 τόνους περιττωμάτων την ημέρα!
Ο περίφημος σφουγγοκωλάριος
Ήταν μία θέση που είχε την τιμητική της στη βασιλική αυλή.
Υπήρχε λοιπόν ένας άνθρωπος του οποίου η ενασχόληση ήταν o πρωκτός του βασιλιά και βασική υποχρέωση να τον κρατάει καθαρό και στεγνό. Το επάγγελμα έχει γίνει σήμερα τρόπος περιγραφής ανθρώπων οι οποίοι θα δώσουν τα πάντα για να υπηρετήσουν το αφεντικό τους.
pentapostagma.gr