Η παράδοση του «Μήνα του μέλιτος» είχε καθιερωθεί από τους αρχαίους χρόνους και συγκεκριμένα από την αρχαία Ελλάδα.
Στην αρχαία Αθήνα για έναν μήνα οι νεόνυμφοι δεν έκαναν καμιά απολύτως εργασία. Καθώς η μέτρηση του χρόνου βασιζόταν στα φεγγάρια, τόσο ο άνδρας όσο και η γυναίκα, απείχαν από τις εργασίες τους για μια σελήνη, περίπου ένα μήνα.
Αντίθετα στην αρχαία Σπάρτη οι άνδρες έπρεπε υποχρεωτικά να παραβρίσκονται στα γυμνάσια. Ο Βασιλιάς της Σπάρτης Άγις μετά τον γάμο του στάλθηκε κατευθείαν στον πόλεμο. Μετά την επιστροφή του ζήτησε από τους εφόρους να κοιμηθεί την πρώτη νύχτα της επιστροφής του με την σύζυγο του, ωστόσο οι έφοροι αρνήθηκαν και τον έστειλαν στο στρατόπεδο.
Για τους Θράκες οι πρώτες δεκαπέντε μέρες του γάμου ήταν αφιερωμένες στην γονιμότητα, ενώ οι υπόλοιπες δεκαπέντε στις διάφορες διασκεδάσεις που οργάνωναν συγγενείς και φίλοι του ζευγαριού.
Ο όρος «Μήνας του Μέλιτος» προέκυψε αργότερα από τους Τεύτονες, οι οποίοι για έναν μήνα συνήθιζαν να πίνουν υδρόμελο, πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Μάλιστα ο θάνατος του Αττίλα φημολογείται ότι προήλθε από αυτό το έθιμο. Την νύχτα του γάμου του είχε πιεί τόσο πολύ υδρόμελο που πέθανε από ρινορραγία.
Σήμερα η παράδοση παραμένει ζωντανή με τους νεόνυμφους να φεύγουν ολιγοήμερες διακοπές μετά τον γάμο τους.
Πηγή: matheallios.gr