Το θεσμοθετημένο βρισίδι είναι ταυτισμένο με πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων και επαγγελμάτων. Από οδηγούς ταξί και προπονητές, μέχρι εκπαιδευτές στον στρατό, για κάποιους ανθρώπους το να βρίζουν είναι μέρος της κανονικότητας και της καθημερινότητάς τους. Όμως οι βρισιές δεν είναι όλες ίδιες, και δεν αναφερόμαστε στην ποιότητα του λόγου και στο περιεχόμενό τους, αυτό είναι έτσι κι αλλιώς που χωράει αρκετή ερμηνεία, αλλά για το αν είναι μεταβατικές ή αμετάβατες.
Είναι εντελώς διαφορετικό το να βρίζεις στον αέρα και άλλο να βρίζεις κόσμο, αν και σε πολλές περιπτώσεις είναι εξίσου άβολο για τον συνομιλητή σου. Για παράδειγμα ένα δύστροπο αφεντικό που βρίζει για το δυσοίωνο κλίμα που επικρατεί στην αγορά είναι διαφορετικό από αυτό που βρίζει τους υπαλλήλους του, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι άβολο για τον ακροατή. Κάποιες φορές όμως κάνει καλό να βρίζεις, κάνει καλό στην ψυχική σου υγεία.
Σύμφωνα με έρευνα, οι μισές βρισιές που εκστομίζονται είναι προϊόν θυμού και αγανάκτησης. Σε πολλές περιπτώσεις το βρισίδι έχει ταυτιστεί με δυστυχισμένες προσωπικότητες και το μόνο χειρότερο που θα μπορούσαν να κάνουν στον εαυτό τους είναι το να μην βρίσουν. Μέσα από τις «κακές» λέξεις έρχεται η εκτόνωση και η ηρεμία που δεν έχει θετικό αποτύπωμα μόνο στο μυαλό, αλλά και στο σώμα.
Κατά τη διάρκεια ενός πειράματος έβαλαν τους συμμετέχοντες να βυθίσουν τα χέρια τους σε παγωμένο νερό. Στη μία περίπτωση τα έβαζαν στο παγωμένο νερό και έπρεπε να παραμείνουν σιωπηλοί. Στην άλλη περίπτωση ήταν ελεύθεροι να βρίσουν. Το αποτέλεσμα ήταν να νιώθουν λιγότερη δυσφορία και να αντέχουν για περισσότερη ώρα το βασανιστήριο του παγωμένου νερού με τη βοήθεια των βρισιών καθώς μέσα από την εκτόνωση έβρισκαν δύναμη και αντοχή.
Οι ψυχολόγοι προτείνουν το βρισίδι σαν μορφή εκτόνωσης με τον ίδιο τρόπο που προτείνουν τις κραυγές σε μαξιλάρι, το «ξύλο» σε μαξιλάρια με ρόπαλο του baseball. Πριν το κάνεις αυτό όμως καλό θα ήταν να ορίσεις το safe space μέσα στο οποίο θα το κάνεις χωρίς να είσαι προσβλητικός στους γύρω σου, ακόμα κι αν χρειάζεται να διευκρινίζεις ότι δεν απευθύνεσαι προς αυτούς, αλλά απέναντι στην κατάσταση που προσπαθείς να διαχειριστείς. Δεν θέλει και πολύ μια θεραπεία για σένα, να μετατραπεί σε πρόβλημα για τους γύρω σου.