Αυτό το Σαββατοκύριακο, 11 και 12 Φεβρουαρίου. Στις 5 το απόγευμα. Στη ραδιοφωνική εκπομπή μου “Ένα βιβλίο, μια ιστορία”. Στο Πρώτο Πρόγραμμα. Το Σάββατο 11/2 καλεσμένος μου ο Θανάσης Τριαρίδης για το βιβλίο του David G. Marwell “Μένγκελε” (εκδόσεις Gutenberg). Την Κυριακή 12/2 καλεσμένος μου ο Γιάννης Μπαντέκας για το συλλογικό έργο “Δεκαέξι αιώνες υπόδουλο έθνος” (εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη). Καλή ακρόαση.
Αν και το ’21 έφερε εντός του την σπίθα της πολιτικής αμφισβήτησης, που αναπτύχθηκε και εκδηλώθηκε με τον Διαφωτισμό και την Γαλλική Επανάσταση και τον κοινωνικό μετασχηματισμό του θεοκρατικού και φεουδαρχικού πλαισίου ανάπτυξης, εν τούτοις η κατάληξή του δεν υπήρξε συνεπής προς τους σκοπούς και τις αιτίες που το έθεσαν σαν αναγκαιότητα, την δημιουργία ενός δυτικού κράτους, που θα τιμά το εθνικό του όνομα “Ελλάς”. Αντίθετα, επικράτησε ή καλύτερα αφέθηκε να επικρατήσει ως σύστημα διακυβέρνησης η “χριστοκρατία”, και το πολιτιστικό της υποπροϊόν, η περίφημη “ρωμιοσύνη”. Πρόκειται για έναν “πολιτισμό” ή καλύτερα για μία δέσμη απαξιώσεων, που αυτοαναπαράγεται εξαιτίας της αχρειότητας και η οποία εξιδανικεύει την ανάθεση ευθυνών στους “άλλους”. Παράγει, επίσης, έναν τύπο ανθρώπου που θεωρεί τον εαυτό του “πολιτισμένο”, έχοντας ως πνευματικά του εφόδια την δεισιδαιμονία, την απλοϊκότητα, τον λαϊκισμό, το μίσος προς το ανώτερο, επειδή απαιτείται κόπος για να του ομοιάσει, και το μίσος προς το κατώτερο, γιατί του θυμίζει αυτό από το οποίο θέλει να ξεφύγει. Στην πραγματικότητα ο Ρωμιός πολιτισμικά είναι ακόμα Οθωμανός, θρησκευτικά είναι ιουδαίος και πολιτικά είναι βυζαντινός. Συνέπεια όλων αυτών είναι να στερείται της κατάκτησης της αυτο-αμφισβήτησης και της αυτοκριτικής, που κατάφερε ο δυτικός κόσμος μιμούμενος τους Έλληνες. Εδώ ο Ρωμιός αρνείται την αυτοκριτική και αφήνεται στο οθωμανικό kismet, για να του λύσει όλα τα προβλήματα.
Πριν από 200 έτη δόθηκε η ιστορική ευκαιρία να οικοδομηθεί ένας “νέος Ελληνισμός”, που θα τιμά και θα σέβεται το παρελθόν και την Εθνική του θρησκεία, θα διαπαιδαγωγεί τα τέκνα του με το ελληνικό αξιακό σύστημα, όχι ως δούλους του Ιεχωβά, αλλά ως Πολίτες οι οποίοι θα τοποθετούν υψηλότερα το “εμείς” από το “εγώ”, ένας Ελληνισμός, που θα αφουγκράζεται όσους μετέχουν σε αυτόν σαν ένα καθημερινό δημοψήφισμα, έναν διαρκή αναστοχασμό και μια πάλη Ιδεών, που θα επιμερίζει την Ευνομία και την Ευζωία στην καθημερινότητα, ένας Ελληνισμός, που θα μπορούσε να είναι ο φωτοδότης πνευματικός Ήλιος ολόκληρης της ανθρωπότητος. Αντί για αυτό επιλέχθηκε αυτό που επιλέχθηκε. Το αν πέτυχε η Εθνεγερσία του ’21 ή αν ακόμα εκκρεμεί μια ολοκλήρωση, που θα θέσει ένα τέλος στην επί 16 αιώνες πνευματική τουλάχιστον κατάκτηση του τόπου μας, καλείται να το σταθμίσει ο αναγνώστης, διαβάζοντας και την τελευταία σελίδα αυτού του βιβλίου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Πριν από 200 έτη δόθηκε η ιστορική ευκαιρία να οικοδομηθεί ένας “νέος Ελληνισμός”, που θα τιμά και θα σέβεται το παρελθόν και την Εθνική του θρησκεία, θα διαπαιδαγωγεί τα τέκνα του με το ελληνικό αξιακό σύστημα, όχι ως δούλους του Ιεχωβά, αλλά ως Πολίτες οι οποίοι θα τοποθετούν υψηλότερα το “εμείς” από το “εγώ”, ένας Ελληνισμός, που θα αφουγκράζεται όσους μετέχουν σε αυτόν σαν ένα καθημερινό δημοψήφισμα, έναν διαρκή αναστοχασμό και μια πάλη Ιδεών, που θα επιμερίζει την Ευνομία και την Ευζωία στην καθημερινότητα, ένας Ελληνισμός, που θα μπορούσε να είναι ο φωτοδότης πνευματικός Ήλιος ολόκληρης της ανθρωπότητος. Αντί για αυτό επιλέχθηκε αυτό που επιλέχθηκε. Το αν πέτυχε η Εθνεγερσία του ’21 ή αν ακόμα εκκρεμεί μια ολοκλήρωση, που θα θέσει ένα τέλος στην επί 16 αιώνες πνευματική τουλάχιστον κατάκτηση του τόπου μας, καλείται να το σταθμίσει ο αναγνώστης, διαβάζοντας και την τελευταία σελίδα αυτού του βιβλίου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)