Δεν λειτουργούσε σχεδόν τίποτα στο σταθμαρχείο της Λάρισας, σύμφωνα με καθαρίστρια που μπαινόβγαινε συχνά εκεί, ενώ μιλά και για αρκετά βράδια που οι σταθμάρχες ήταν… χαλαροί.
«Εγώ ήμουν η καθαρίστρια που έμπαiνε στο 62 επί δύο χρόνια. Εμένα το ωράριό μου ήταν το βραδινό. Τα ελλείμματα στις γραμμές των τρένων, στις φωτοσημάνσεις κι αυτά ήταν πολλά» αναφέρει η Γεωργία Σιμερίδου που μίλησε στο MEGA.
«Εγώ να σας πω ότι δύο χρόνια που περιμένω το τρένο, ενώ έπρεπε να φεύγει το 62 δέκα και τέταρτο, ποτέ δεν έφευγε δέκα τέταρτο. Έφευγε έντεκα παρά είκοσι, δέκα και μισή ποτέ. Ή χαλούσε η μηχανή ή κάνανε κάποια έργα εκεί δεν ξέρω στο Λιανοκλάδι που κοντά κάνανε έργα. Έκαναν πάντα κάτι αλλά τελειωμό δεν είχε. Υπήρχαν πάντα καθυστερήσεις. Η συνεννόηση μηχανοδηγών και σταθμαρχών γινόταν απ’ τον ασύρματο ή από το τηλέφωνο μέσα που υπήρχε της υπηρεσίας».
Όπως αναφέρει η ίδια, το τηλέφωνο που ήταν σε λειτουργία στο σταθμό ήταν από το…1975. «Είναι όλα παλιά. Ο πίνακας, κατ’ εμέ, αυτό που έβλεπα, υπολειτουργούσε, δεν λειτουργούσε κανονικά».
Τέλος, αναφερόμενη στη… χαλαρότητα που διέκρινε τους σταθμάρχες, σημείωσε: «Υπήρχαν κάποια βράδια ας πούμε είχε και λίγο μουσική και καθόντουσαν εκεί. Είχαν βέβαια το μυαλό τους στα τρένα αλλά ήταν χαλαρό το κλίμα. Τον είχα ξαναδεί στο πόστο. Περίπου πριν ένα δίμηνο. Δεν ήταν η πρώτη του φορά».